شاید آن روز که سهراب نوشت:

تاشقایق هست زندگی باید کردخبری ازدل پردرد گل یاس نداشت  ...

باید اینجور نوشت... هرگلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچک و یاس...

زندگی اجباریست/حتی اگرتنها باشی!

کاش به خودمان قول بدهیم وقتی عاشق شویم ک آماده ایم نه ...وقتی ک تنهاییم

میدانی...!من جز باتو ..باهرکس دیگرکه باشم ....تنهایم!!

ای تنهاترین تنهای شبهای تنهایی من!

تو تنها کسی بودی ک تنهاییهایم را ...تنها ب تو گفتم...

و چه شبها درتنهایی و سکوتم... فریاد زدم دوستت دارم!

ساده و کوتاه میگویم....برگرررررررررررررررررررد ...دلتنگتتتتتتتتتتتتتم.

گونه هایم خیس شده است... امان از رفیق ناباب...باران رامیگویم!

نه رفیق خوبی برای تنهاییام نیس نه همدم خوبی برای دردهایم!

فقط دلتنگی هایم راخیس وخیس وخیس ترمیکند...!

دلتنگی را چگونه هجی کنم تا درک کنی زیر سنگینیش کمرم تا خورده!

دلتنگی هایم رازیر بغل زده ام ونشسته ام...ب انتظار...روزهایی ک تو می آیی!

تمام سهم من از تو ...همین دلتنگی هاس ک می آیند و تا ابد می مانند...

دوستت داررررررررررررررم بی اندازه...!تا ندااااارد...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: